Οι περισσότερες γυναίκες κατά την περίοδο της εγκυμοσύνης έχουν πολλές ανησυχίες, μια εξ αυτών είναι αν θα ακούνε το κλάμα του μωρού τους κατά την διάρκεια της νύχτας.
Παρόλα αυτά είναι πιο πιθανό να κοιμάται μια μητέρα με το ξυπνητήρι να χτυπάει δίπλα της παρά να μην μπορεί να ξυπνήσει με το κλάμα του μωρού της έστω και αν είναι σε άλλο δωμάτιο.
Αποδεικνύεται από πολλές έρευνες πως ο ήχος από το κλάμα του μωρού επηρεάζει το μυαλό της μητέρας πολύ διαφορετικά από ένα ξυπνητήρι.
Μια μελέτη που πραγματοποιήθηκε σε θηλυκά ποντίκια και δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Nature διαπίστωσε ότι η προσθήκη οξυτοκίνης (μια ορμόνη που απελευθερώνεται σε ισχυρές δόσεις κατά τη διάρκεια της γέννας και της γαλουχίας) στους εγκεφάλους της μητέρας άλλαξε τον τρόπο που επεξεργάστηκε τον ήχο των νεογνών ενώ έκλαιγαν - και τους βοήθησε να μάθουν πώς αναγνωρίζεται και πως ανταποκρίνεται ο εγκέφαλος στους ήχους.
Μια δόση αυτής της "ορμόνης μητρότητας", φαίνεται να οδηγεί σε αυξημένη ευαισθησία στον ήχο του παιδιού σας που βρίσκεται σε κίνδυνο.
Σύμφωνα με τον Robert Froemke, τον κύριο ερευνητή της μελέτης, αυτό υποδηλώνει ότι η ωξυτοκίνη ενισχύει τον τρόπο με τον οποίο ο ακουστικός φλοιός επεξεργάζεται τις εισερχόμενες κραυγές από τα δικά μας μωρά. Λέει ότι το ίδιο ισχύει και για τα θηλυκά ποντίκια ως θηλυκά άτομα: Ο ήχος ενός κλάματος μωρού προκαλεί μια μεγάλη αίσθηση του επείγοντος.
Αυτή η φυσιολογική αντίδραση μας επιτρέπει να αναπτύξουμε γρήγορες και αξιόπιστες συμπεριφορές στις κραυγές των μωρών μας, λέει ο Froemke. Με την πάροδο του χρόνου, μας βοηθά επίσης να μάθουμε τι σημαίνουν οι κραυγές - και πώς μπορούμε να ανταποκριθούμε με χρήσιμο τρόπο.
Όταν τα μωρά μας φωνάζουν, "[ως γονείς, εμείς] δεν ξέρουμε τι θα λειτουργήσει πραγματικά, απλά δοκιμάζουμε ένα σωρό πράγματα. Ας αλλάξουμε μια πάνα, ας ταίσουμε το μωρό, ας χορέψουμε λίγο ", λέει. "Τελικά μαθαίνουμε αυτό το ρεπερτόριο των γονεϊκών δεξιοτήτων γιατί το μωρό εξαρτάται απόλυτα από μας για να το φροντίσουμε ".
Οι ερευνητές πιστεύουν ότι μπορεί να είναι αυτή η ορμονική μετατόπιση στον εγκέφαλο που προειδοποιεί μια μητέρα στον ήχο της κραυγής του παιδιού της.Στους ανθρώπους και στα ποντίκια, οι μπαμπάδες ανταποκρίνονται συχνά στις κραυγές ενός μωρού, αλλά η χημεία του εγκεφάλου είναι λίγο διαφορετική: Σύμφωνα με τον Froemke, η επιπλέον ωξυτοκίνη δεν επιταχύνει την αντίδραση στα αρσενικά ποντίκια όπως συμβαίνει στα θηλυκά.
Ο εγκέφαλος μιας μητέρας έχει διαφορετικό επίπεδο ευαισθησίας στο κλάμα του μωρού της.
"Υπάρχει μια διαφορά όσον αφορά την ευαισθησία [του πατέρα] στην ωξυτοκίνη. Νομίζουμε ότι αυτό μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι το αρσενικό σύστημα ωξυτοκίνης έχει ήδη ξεπεραστεί ", εξηγεί, προσθέτοντας ότι υπάρχει κάτι όταν ζείς με ένα θηλυκό και ένα παιδί που συμβάλλει στην αύξηση της φυσικής ωξυτοκίνης στους ποντικούς.
Αυτή η μελέτη υποδηλώνει ότι υπάρχουν διαφορές μεταξύ των δύο φύλων στον τρόπο με τον οποίο επεξεργαζόμαστε τους ήχους του μωρού, αλλά πολλοί μπαμπάδες θα σας πουν ότι δεν μπορούν και δεν κοιμούνται όταν ένα μωρό κλαίει.
Και αυτό είναι για καλό σκοπό, σύμφωνα με τον Froemke. Δεν είναι βιολογικό ατύχημα ότι τα μωρά σηματοδοτούν την αγωνία με τρόπο που μπορεί να διαπεράσει τους εγκεφάλους των γονέων ακόμα και όταν τα μάτια μας είναι κλειστά.
«Οι γονείς πρέπει να κοιμούνται επίσης», λέει, αλλά, «Οι ήχοι διαπερνούν το μυαλό μας, βυθίζονται σε κάτι βαθύ και μπορούμε γρήγορα να ξυπνήσουμε από έναν βαθύ ύπνο, να πηδήξουμε από το κρεβάτι και να τρέξουμε στις ανάγκες του μωρού μας».
Ακριβώς όπως το παιδί είναι βιολογικά καλωδιωμένο για να είναι το προσωπικό ξυπνητήρι της μητέρας,έτσι και η μητέρα είναι βιολογικά ενσύρματη για να τον ακούσει - ακόμα κι αν μπορεί να κοιμηθεί με οτιδήποτε άλλο να την ενοχλέι.
Πηγή (motherly)