Είναι ένα απ' τα συνηθισμένα βραδιά, ερείπιο κάθομαι στον καναπέ αφού έχω κοιμήσει, μαγειρέψει και συμμαζέψει λιγουλάκι. Μπαίνω στο ίντερνετ και αρχίζει να με λούζει κρύος ιδρώτας, είμαι καλή μαμά? Μαγείρεψα υγιεινά?Πόσες λέξεις λέει το μικρό μου ? Μετράω ξαναμετράω δεν μου βγαίνουν όσες θα έπρεπε ... Αρχίζω να γκουγκλάρω ακατάπαυστα...και αγχώνομαι ??!!! Όμως μήπως η τόση πληροφορία δεν μας βοηθά, μας αγχωνει ?!
Οι μαμάδες μας δεν είχαν ίντερνετ, δεν ήξεραν την μοντεσσόρι αλλά μας ελεγαν τραγουδάκια, μια ωραία πεταλούδα, αχ κουνελάκι (για συντονισμό χεριού ματιού), η γιαγιά μας έλεγε το ΝΑΤΟ νατο το δαχτυλίδι, κου κου τζα ( για να καταλαβαίνουμε πως εξακολουθεί να υπάρχει και αν δεν το βλέπουμε) και στον καθρέφτη μας έβαζαν και αισθητηριακα παιχνίδια μας εκαναν χωρίς να το ξέρουν δίνοντας φακές και φασόλια να παίξουμε...
Αυτό που θέλω να πω είναι πως κουβαλάμε κάποιες πληροφορίες έμφυτες απ' τις μανουλες μας και τις γιαγιάδες μας , μια εσωτερική φωνή , τα βιώματα απ' τα δικά μας παιδικά χρόνια ,όλα αυτά μας κάνουν καλές μαμάδες, μπορούμε να τα εμπλουτίσουμε βέβαια αλλά δεν χρειάζεται να αγχωνόμαστε τόσο!!!
Όπως αναφέρεται και στο βιβλίο "γιατί οι Δανοί μεγαλώνουν τα πιο ευτυχισμένα παιδιά στον κόσμο " οι αυτόματες αντιδράσεις μας (δηλαδή όταν είμαστε κουρασμένοι αγχωμένοι στα όρια μας ) είναι οι προεπιλεγμένες ρυθμίσεις μας, τις έχουμε κληρονομήσει απ' τους γονείς μας και είναι έμφυτες, αυτές πρέπει είτε να διορθώσουμε/ ελέγξουμε αν είναι κάτι λάθος είτε να εμπλουτίσουμε !!!
Και το καλύτερο απ' το να ψάχνουμε μόνες αργά το βράδυ στο διαδίκτυο 😉 είναι να πάμε για έναν καφε με την μαμά μας , εκείνη ξέρει 😉
Χρόνια πολλά λοιπόν στις αγαπημένες μας μαμάδες που μας έκαναν αυτό που είμαστε σήμερα καλές μαμάδες !!!!
Χρόνια πολλά μανούλα μου !!!
Σε αγαπάω πολύ
Άννα